.biliyorum

Adını koyamadım bu yalnızlığın,
Yalnız olan ben miyim yoksa bu şehir mi?
Şehir de değil ya, hadi neyse…
Kasabanın yalnızlığı beni esir almış sanki.
Senin yokluğun ayrı,
Hayatın yokluğu ayrı…
Benim yokluğumda hayat da bu kadar yalnız mıdır acaba?
Hayat dediğim şey ne ki?
Yaşadığım da bir hayat sonuçta.
Ama bu benim hayatım değil ki…
Benim hayatım geçmişimin değdiği sokaklar,
Çocukluğumu sakladığım yollar,
Seni ilk gördüğüm yer…
Seni sevdiğim her yer…
Aşkımı yazdığım duvarlar,
Yalnız kaldığım odam ve kalabalığında kaybolduğum arkadaşlarım…
Bu hayat değil sanki, hayat durdu ve ben yalnız kaldım…
Kucağıma aldığım anılarım teker teker düşüyor ellerimden,
Tutamıyorum hiç birini,
Yalnızlık sarıyor her yerimi…
Mutsuz değilim, umutsuz asla
Ama durdu hayat işte.
Yokluğunu bile özleten bir yalnızlığa gömüldüm ben,
Bu bir uyku sanki.Garip bir rüya.
Hani ölümü düşünerek yaşar da insan,
Uyuduğunda öleceğini sanar, kapayamaz gözlerini korkudan.
Ben ölümü hiç düşünmemiştim,
Kapadım gözlerimi korkusuzca.
Ama korkuyorum şimdi,biliyorum ölüm değil bu…
Çok uzun bir rüyadayım sadece.Bitecek elbet…
Bir daha böylesine kapatamam gözlerimi artık,
Öğrendim sensizliği,
Yalnızlığı öğrendim…
Korkusuzluk cehaletmiş anladım.
Artık korkuyorum ölümden…

diyesim geldi...